اشعار

علی که بی‌گل رویش، جهان قوام نداشت            بـدون پـرتـو او، روشـنی دوام نداشت

اگر به حرمت این خانه‌زاد کعـبه نبود            سحاب رحمت حق، بارش مدام نداشت

جرعه جرعه غم چشید و ذرّه ذرّه آب شد            آسـمـان شـرمـنده از قـدّ خم مهتاب شد

گریه‌ها می‌کرد تا اُمّت شود بیدار؛ حیف            از صدای گریه‌اش اُمّت فقط بی‌خواب شد

یاکه باید چون علی با تیغِ عریان ایستاد            یاکه باید مثل زهـرا پیش طوفان ایستاد

ریشه وقتی در میان خاک باشد می‌توان            در هـجـوم بـاد مـانـند درخـتـان ایـسـتاد

جهـان افـتاده از پا و عـلی از پا نیفـتاده            شکـسـته قـامت هفت آسمان، اما نیفتاده

شکسته ساقۀ یاس کبود، اما بگو «اسما»            نگـاه باغـبـان بر صورتـش آیا نیفتاده؟!

دیگـر نـبـود فـرصـتِ راز و نـیـاز هـم            حـتـی شـکـسـتـه بـود دلِ جـانـمــاز هـم

درهـم شـکـسـت پـنـجـرۀ نـیـمـه‌بـاز هم            تـا از شـمـا اجـازه بـگـیـرم که بـاز هـم

مـدیـنـه مـرکـز پـیـکـار نـابـرابر بود            عـلی نـشانه، ولی جنگ با پیمبر بود

به حفظ جان علی، فاطمه سپر گردید            قـد خـمـیـدۀ او ذوالـفـقـارِ حـیـدر بـود

بر در کـشـیده شعـله‌های اخـتلافـش را            هـیزم به هیـزم جمع کرده ائتلافـش را

مردی سکوت خلوت قـدیسه‌ها را بُـرد            با مشت می‌کوبد به در، حرف خلافش را

باز هم دل، بی‌قـرار روضهٔ مادر شده            باز حرف آتش و مادر به پشت در شده

باز هم آتش به جان ما رسیـده از دری            کز غم سوزاندنش چشم دو عالم، تر شده

رسید صاعقه و شیـشۀ گـلاب شکست            شب از در آمد و پهلوی آفتاب شکست

چه شعله بود که از شش جهت به باغ افتاد            چه زمهریر، که در چشم غنچه خواب شکست

آن زهره‌ای که حیدر شد مَحرم ظهورش            گرم است قلب عالم از گرمی تنورش

عـالـم که قـدر او را هرگز نمی‌شناسد            با دست‌های زهرا تقـدیر شد امـورش

بوی خوش می‌آید اینجا؛ عود و عنبر سوخته؟            یا که بـیت‌الله را کـاشانه و در سوخـته؟

از چه خون مى‌گريد اين ديوار و در؟ يارب مگر            گـلـشن آل خـلـيل اينجا در آذر سـوخته؟

قبل از آنی که بیاید سائلی در پشت در            می‌نشیند منتظر بانوی محشر پشت در

خانه وقتی خانۀ زهراست، پس هر سائلی            بعد دق الباب خندان می‌شود در پشت در

مغـتـنـم ديـدنـد صـبـر رو به پايـان مرا            آتـش آوردنـد نـمـرودان گـلـسـتـان مرا

آرزوهای مرا در پـشت دَر آتـش زدند            كاش می‌بستند جای دست، چشمان مرا

ای معجرت نجابت! و ای چادرت حجاب!            در پـرده مـانـده از رخ مـاه تـو آفـتـاب

ای محور " لِیُذهِبَ عَنکُـم"! وضو بگیر            دستی ببـر به آب و ببخـش آبرو به آب

دری که بوسه‌گه انـبـیای عـظـمی شد            چگونه بود که با ضربۀ لگـد وا شد؟!

بجای دستۀ گل، جای احـترام و سلام            شـرار، قـسـمـت آن خـانـۀ مـعـلی شد

ناجوانمردانه زهـرای جوان را می‌زدند            روز روشن مادر صاحب زمان را می‌زدند

خانه‌ای که بی‌وضو جبریل آن را در نزد            دسته‌ای با پـا درِ این آسـتان را می‌زدند

در روضه‌ایم و روضۀ رضوان گدای ماست            اینجا دعای حضرت زهرا برای ماست

حالا که فرصت است غنیمت شمار عمر            فردا به زیر سردی این خاک، جای ماست

چه روضه‌ای‌ست که هرکس روایتش می‌کرد            بنای گریه به وضع مصیـبتش می‌کرد

چه می‌شد از دل آن کوچه برنمی‌گشتند            قضا به لطف قَدَر خرق عادتش می‌کرد

ای وای از آن حدیث به دفتر نیامده            ای وای از آن شروع به آخر نیامده

ای وای از آن یـقـین به بـاور نیامده            ای وای از آن مـزار کـبوتـر نیـامده

ای قـدر تو پنـهـان‌تر از پنهـان            زهـراتـر از هـر زهـرۀ تـابـان

ای قـبــلــۀ اذکـار تـسـبـیـحـات            سـبـوح‌ تــر از واژۀ سـبــحــان